Συρόμενη Πόρτα Βιτρώ σχέδιο του ΑΤΕΛΙΕ ΜΟΤΣΗ
Κρύσταλλα οπαλίνας & καθεδράλ σε σχήμα και μέγεθος που απαιτεί το σχέδιο του Βιτρώ στο ΑΤΕΛΙΕ ΜΟΤΣΗ
Ιστορική αναδρομή
Από τεχνικής άποψης το βιτρώ παρέμενε δέσμιο των αδυναμιών του, παρόλο που ήταν γνωστό από την 3η χιλιετία π.Χ., περιοριζόταν σε μικρές διαστάσεις και σε λίγα σχέδια λόγω του τρόπου δομής του και των υλικών κατασκευής του. Η αληθινή ανάπτυξη του βιτρώ άρχισε από τους Άραβες τον 10ο αιώνα που χρησιμοποιούσαν το μολύβι ως μέσω συγκόλλησης των γυαλιών.
Για πρώτη φορά το βιτρώ παύει να ενώνεται με κονίαμα και να είναι μέρος της κατασκευής του Ναού ή της κατοικίας που στόλιζε, αλλά αποτέλεσε μια αυτόνομη δομή που συντελούνταν από ένα πλαίσιο από μολύβι, το οποίο αποτελούσε την συνδετική ύλη για το παζλ των γυαλιών. Αυτή η τεχνική, αν και εν μέρει ανθεκτική και αυτόνομη, είχε μειονεκτήματα ως προς τα σχέδια που μπορούσε να φιλοξενήσει. Σε αρχικό στάδιο επέτρεπε μόνο γραμμικές πολύχρωμες δημιουργίες, αλλά με την πάροδο του χρόνου ότι δεν γινόταν να μορφοποιηθεί από τα κομματάκια του γυαλιού γίνονταν με την προσθήκη χρωμάτων και λεπτομερειών μέσω της ζωγραφικής.
Οι Ζωγράφοι έβαζαν τις λεπτομέρειες των μορφών και τα χαρακτηριστικά τους πάνω στο γυαλί και αυτό αποτέλεσε την κοντινότερη μορφή που συνάδει στο βιτρώ των ημέρων μας. Ήδη από τον 9ο αιώνα εμφανίζονται τα πρώτα βιτρώ με μολύβι στην Ευρώπη, τα θέματα τους ήταν θρησκευτικά, κοσμούσαν τόπους λατρείας, αλλά συν τω χρόνω φιλοξένησαν παραστάσεις με μορφές από την Χριστιανική πίστη και τις γραφές.
Τον 17ο αιώνα, το Βιτρώ ήταν άρρηκτα συνυφασμένο με την ζωγραφική σε γυαλί, λεπτομερή σχέδια σαν πίνακες ζωγραφικής σε τζάμι, η μέθοδος αυτή αν και εικαστικά απελευθέρωσε τον δημιουργό, είχε προβλήματα αντοχής και λίγα επιβίωσαν στο πέρασμα του χρόνου. Δυστυχώς, οι ενώσεις του βιτρώ με την τεχνική του μολυβιού και η εύκαμπτη φύση της μολυβένιας βέργας υποχωρούσαν και έχαναν την συνοχή τους, μια άλλη αδυναμία της τεχνικής του μολυβιού ήταν τα χρώματα των γυαλιών.
Τα εργαστήρια βιτρώ της εποχής ζωγράφιζαν τις λεπτομέρειες του σχεδίου και αυτά τα χρώματα αντιδρούσαν με την ακτινοβολία του ηλίου με αποτέλεσμα να είναι επιβεβλημένη και ιδιαίτερα κοστοβόρα η συντήρηση τους, η οποία απαιτούσε μηχανικά μέσα αλλά και χημικές ενώσεις για να επιτευχθεί μερική επιδιόρθωση, αναφορικά με τη θαμπάδα των γυαλιών αυτή είτε παρέμενε είτε επανέρχονταν μετά από την διαδικασία της συντήρηση.
Εισαγωγή
Υπάρχουν φορές που είναι σημαντικό να κατανοήσουμε την τεχνική για να εκτιμήσουμε την Τέχνη που προκύπτει από αυτήν, έτσι λοιπόν και το βιτρώ ανήκει σε μια από αυτές τις περιπτώσεις.
Η ιστορία του βιτρώ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα υλικά, τα εργαλεία και την τεχνολογία της εκάστοτε εποχής. Από τις αρχικές κατασκευές του παρελθόντος μέχρι και σήμερα. Το άρτιο βιτρώ της εποχής μας βρίσκεται στην κορυφή της τεχνικής και τεχνολογικής εξέλιξης.
Το βιτρώ δέχτηκε πολλές δομικές αλλαγές που το αναβάθμισαν από διακοσμητικό σε εικαστικό μέσο. Το βιτρώ στην σκέψη της κοινής γνώμης είναι μια συνεχής και αδιάκοπη τεχνική που επιτρέπει σε γυαλιά να σχηματίζουν φωτεινούς υαλοπίνακες, στην πραγματικότητα τα πρώτα βιτρώ έχουν λίγη σχέση και μοιάζουν ελάχιστα ως και καθόλου με το σύγχρονο βιτρώ.
Το βιτρώ είναι ένας συνεχής άθλος μιας αδιάκοπης εξελεγκτικής τροχιάς με έμφαση στην βελτίωση της τεχνικής και της τεχνολογίας που επιτρέπει ένα φωτεινό παζλ κρυστάλλων να στέκεται σε παράθυρα Καθεδρικών Ναών και κατοικιών, όχι μόνον ως διακοσμητικό κόσμημα, αλλά και σαν Τέχνη.
Διαδικασία κοπής των κρυστάλλων του Βιτρώ στο ΑΤΕΛΙΕ ΜΟΤΣΗ
Η τεχνική της Χαλκοταινίας
Ο 20ος αιώνας αποτέλεσε ένα καινούργιο κεφάλαιο για το βιτρώ και ίσως το σημαντικότερο στην εξελεγκτική του πορεία, σε μια κοινωνία δομημένη από ανατροπές και επαναστάσεις. Η τεχνική του μολυβιού ήταν δαπανηρή και δύσκολο να συντηρηθεί, επιπλέον τα ζωγραφισμένα τζάμια είχαν πρόσκαιρο χαρακτήρα και με το πέρας του χρόνου χανόταν η χρωστική και την θέση της έπαιρνε η θαμπάδα. Όλα τα παραπάνω το μετέτρεπαν σε μια εύθραυστη τέχνη του παρελθόντος.
Η καινοτομία της χαλκοταινίας απελευθέρωσε την δυναμική του βιτρώ που είχε χαθεί στην χρονοκάψουλα της παλιάς του τεχνικής. Τον 19ο αιώνα, ο Louis Comfort Tiffany επαναπροσδιόρισε το βιτρώ στην μοντέρνα κοινωνία της μαζικής κατανάλωσης και του πρόσφερε όλα εκείνα τα γνωρίσματα που το έκαναν ένα νέο μέσο για καλλιτέχνες και εικαστικούς. Χαρακτηριστικά αναφέρω καλλιτέχνες που ασχολήθηκαν με το βιτρώ, όπως ο Joaquín Torres García, ο Henri Matisse, ο Marc Chagall κ.α.
Βιτρώ για Παράθυρο σχέδιο του ΑΤΕΛΙΕ ΜΟΤΣΗ
Συναρμολόγηση του παζλ του Βιτρώ στο ΑΤΕΛΙΕ ΜΟΤΣΗ
Οι βασικές αλλαγές
Η τεχνική της Χαλκοταινίας ήταν μια δομική αλλαγή που άλλαξε τα πάντα στην κατασκευή του βιτρώ, στην δομή του σχεδίου, την ανθεκτικότητα και την εφαρμογή του.
Η καινούργια διαδικασία της κατασκευής του βιτρώ δίνει συναρπαστικές δυνατότητες στον δημιουργό, για πρώτη φορά το βιτρώ γίνεται μέσα από τα χέρια ενός καλλιτέχνη και όχι κάποιου τεχνίτη.
Το σχέδιο του βιτρώ με την χαλκοταινία ήταν ικανό να αποδώσει αποτελεσματικά λεπτομέρειες και αποχρώσεις που παλιά αδυνατούσε, αυτές οι τεχνικές βελτίωσης είχαν ως αποτέλεσμα να καταργηθεί η ανάγκη για ζωγραφική, με αποτέλεσμα το βιτρώ να μετατραπεί σε μια αυτόνομη και ανθεκτική δομή ικανή να σταθεί μόνη της (όπως οι Λάμπες Tiffany), αλλά και σε πλαίσιο (Υαλοπίνακα).
Τελικό στάδιο πριν την συγκόλληση του Βιτρώ στο ΑΤΕΛΙΕ ΜΟΤΣΗ
Διαδικασία κατασκευής
Σήμερα, η διαδικασία κατασκευής άλλαξε ριζικά πλέον το βιτρώ δεν δημιουργείτε σε χαρτόνια και αυτά να κόβονται στα εκάστοτε κομμάτια σαν πατρόν για τα κομματάκια του γυαλιού. Πλέον, το κάθε κομμάτι τυλίγεται με μια λεπτή ταινία χαλκού, χρησιμοποιείται ένα ειδικό χημικό που επιτρέπει την άμεση πήξη του κράματος μετάλλων γνωστό ως καλάι με αυτό το τρόπο η διαδικασία απλοποιείται, επιπλέον, γίνεται πιο ζωγραφικό και λεπτεπίλεπτο το αποτέλεσμα, και κυρίως ανθεκτικό στον χρόνο χωρίς να απαιτεί συντήρηση. Το βιτρώ γίνεται ένα μέσο για Τέχνη, μια Τέχνη ικανή να φιλοξενήσει το διαχρονικό.
Συνοψίζοντας, το σημερινό Άρτιο Βιτρώ είναι αυτό που δημιουργείται με την τεχνική της χαλκοταινίας, δηλαδή ένα παζλ από ημιπολύτιμα κρύσταλλα και αυθεντικά γυαλιά, τα οποία ακολουθούν το ζωγραφικό σχέδιο, ενώνονται μεταξύ τους από ένα κράμα μαλακής συγκόλλησης που προσφέρει εκλεπτυσμένο και λεπτομερές καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Η εν λόγω τεχνική προσφέρει την δια βίου ανθεκτικότητα που δεν προσφέρεται από οποιαδήποτε άλλη. Σημαντικό ρόλο, βεβαίως, διαδραματίζει η επιλογή αυθεντικών γυαλιών καθεδράλ και οπαλίνας. Οι οπαλίνες, συγκεκριμένα, είναι ημιπολύτιμα κρύσταλλα πάχους περίπου 4 mm που συναντώνται σε μεγάλη ποικιλία χρωματικών αποχρώσεων κατάλληλα τόσο για εσωτερικό όσο και για εξωτερικό χώρο, απόλυτα ανθεκτικά στις καιρικές συνθήκες (υγρασία, υψηλή θερμοκρασία, ηλιακή ακτινοβολία), χωρίς να απαιτείται καμία απολύτως συντήρηση εφ΄ όρου ζωής.
Φωτιζόμενη οροφή δημοφιλής εφαρμογή του Βιτρώ από ΑΤΕΛΙΕ ΜΟΤΣΗ
